Rozdział 1

Kucałam przy niej. Łzy spływały po moich policzkach, zasłaniały widok. Ręce, którymi trzymałam dłoń babci niepokojąco drżały. 

Nagle wpadł Tom i od progu zadał pytanie.

-Co się stało? Sammy, dlaczego krzyczysz? O Boże…! – krzyknął ujrzawszy moją babcię na podłodze.

-Czy… Czy… Cz-czy ona… - jąkał się z twarzą bladą jak ściana.

-Nie wiem! Nie wiem, Tom! Błagam cię, pomóż! Zrób coś…

Widząc moją minę szybko wyjął telefon z kieszeni i wybrał numer.

-Halo? Pogotowie…

Wpatrywałam się w obraz na ścianie, na którym byłam ja i moja babcia i nagle wszystko jakby się urwało… 

Uderzyłam głową o podłogę, a w następnej chwili ujrzałam nad sobą jakiegoś łysiejącego faceta w czerwonym kaftanie.

-Jak się panienka czuje? – zapytał ze specyficznym akcentem. Pewnie walijskim. – Już lepiej?

Dałam mu znak dłonią nie oznaczający w prawdzie nic, po czym zaczęłam się rozglądać.

-Jest panienka w ogromnym szoku. I jeszcze to omdlenie… Proszę okryć się tym kocem. – założył mi na ramiona uderzająco pomarańczowy koc.

-Gdzie moja babcia? – zapytałam z trudem. Mój głos wydawał się zamglony. – Co z nią?

Mężczyzna z łysinką spojrzał na mnie niepewnie. Wziął głęboki wdech i odparł.

-Ekhm. Zanieśliśmy ją do karetki. Eee, gdy weszliśmy od razu zbadaliśmy tętno. Przykro mi, ale pańska babcia nie żyje… - mówił nie patrząc mi w oczy. – Przewieziemy ją do szpitala w celu zbadania przyczyny zgonu. Przypuszczamy, że był to zawał. Naprawdę jest mi przykro, ale nie uda nam się przywrócić jej do życia.

Już nie krzyczałam, nie pociekła mi ani jedna łza. Czułam się przygnieciona, wszystkie emocje stały się przymglone.

Babcia nie chciałaby, żebym rozpaczała… - pomyślałam. – Nie chciałaby, żebym była nieszczęśliwa. Kazała mi się chronić. Chronić nie znając prawdy… 

Po kilkusekundowej ciszy złapał mnie za rękę w celu dodania otuchy. Nie odebrałam tego inaczej, gdyż miał swoje lata. Po obrączce poznałam, że ma żonę, ma też pewnie dzieci. Patrzył na mnie z troską, jakbym to ja była jednym z nich.

-Jesteś w ogromnym szoku. Musimy zabrać cię do szpitala. Zrobimy kilka badań, damy lek na uspokojenie.

Kiwnęłam głową i po chwili tego pożałowałam. Ból w czaszce na chwilę mnie omroczył.

-Bardzo mocno uderzyłaś się o posadzkę, gdy upadałaś. Chodź, w karetce jest też i lód.

Wstałam. Wychodząc zobaczyłam w drzwiach Toma. Uśmiechnął się, ale w jego oczach dało się dojrzeć tylko ból, niepewność i wiele troski. Kolejny tatuś… - pomyślałam.

Rozmawiał z kierowcą karetki.

-Ale, rozumie pan, jestem jej przyjacielem… - tłumaczył się.

-Ugh, no dobrze. Może pan z nami jechać. – odpowiedział mu gburowaty kierowca.

Zza drzwi usłyszałam odjeżdżającą na sygnale karetkę. Ciało mojej babci odjeżdżało w kierunku szpitala…

Wsłuchując się w oddalający dźwięk ambulansu przyłożyłam sobie lód w miejsce, gdzie wyrósł mi guz.

Tom podszedł i okrył mnie kocem, który zsunął mi się z ramienia.

Jest on moim najlepszym przyjacielem. Wie o magii. Sam pochodzi z magicznej rodziny, ale jest charłakiem. Poznaliśmy się jakieś pięć lat temu. Na naszą klinicznie czystą dzielnice wprowadził się, gdy miałam jedenaście lat.

Na początku nie wiedziałam, że wie o magii, ale kiedy dostałam list z Hogwartu w jakiś niewyjaśniony sposób się o tym dowiedział. Od tamtej pory jesteśmy przyjaciółmi.

Zawsze uznawałam go za przyjaciela, nawet za starszego brata, ale nigdy inaczej. Głównym powodem jest to, że nie w głowie mi chłopcy. Zwłaszcza teraz…

Drugi powód to mój wiek, mam piętnaście lat.  Już niedługo szesnaście. Miałam zacząć swój piąty rok w Hogwarcie szczęśliwa przygodami, które na mnie czekają i tylko trochę zasmucona, że muszę zostawiać babcię na dziesięć miesięcy. Ale nigdy nie pomyślałabym, że to ona zostawi mnie na zawsze…

-Nie bój się, Sammy – mówił mój przyjaciel. – Poradzimy sobie.

Rozmyślając tak usiadłam w karetce obok Toma. Nadal okryta pomarańczowym kocem, przymknęłam oczy i karetka ruszyła.

 Przepraszam, że musieliście czekać  tydzień na pierwszy rozdział, ale jestem chora i nie miałam siły pisać. Nie uważam, żeby ten rozdział był nazbyt dobry, ale musiało być małe wprowadzenie w całe opowiadanie. Jest on też krótki, ale będą dłuższe, jak tylko akcja się rozwinie. 

Nie wiem, czy w następnym rozdziale będzie już Hogwart, ale będę się starała ubrać to tak, żeby miało sens i było ciekawe.

Przpraszam za wszelkiego rodzaju błędy.

Czekam na komentarze :)

P.S. Tom nazywa Lauren "Sammy", ponieważ nie miałam pojęcia jakie jest zdrobnienie imienia "Lauren", a że na drugie imię ma "Samantha", to pomyślałam, że "Sammy" będzie dobre. Nie wiedziałam, jak to wplątać w treść, więc dodaję postscriptum. Głupia ja.